Περί χρωμάτων...

Γράφει ο Babis Παράγκας-Βαλές
paragas_vales@yahoo.com

Αχρωματοψία

Μια απορία που είχα πάντα ήταν αν οι άνδρες έχουμε κάποιου είδους δυσχρωματοψία ή αχρωματοψία, ενώ οι γυναίκες είναι ικανές να διακρίνουν όλα τα χρώματα. Δεν με πιάνεις; Περίμενε…
Οι άνδρες, φίλε ή φίλη μου, βλέπουνε τα βασικά: κόκκινο, κίτρινο, μπλε και τις κλασικές αποχρώσεις τους, πράσινο, καφέ κ.λπ. Γι’ αυτό και όταν μιλάνε π.χ. για έναν παίκτη της ομάδας που αγαπούν λένε: «Την τιμάει, ρε, την πράσινη φανέλα ο μπάρμπα Γιάνναρος ο Γκούμας». Ή «ο Καρεμπές, ρε, τα φόρεσε τα ερυθρόλευκα και έπαιξε μπαλίτσα ο άνθρωπος, δεν ήρθε για τα ένσημα». Εχεις ακούσει ποτέ άνδρα –κανονικό, όχι από αυτούς που βγαίνουν στα μεσημεριανάδικα και στις Χρουσσαλάδες- να λέει: «Καραγκούνη, είσαι τρέλα με τη βεραμάν φανέλα»; Ή είδες κανέναν μετά τη νίκη της Ν.Δ. στις προηγούμενες εκλογές να φωνάζει ότι «όλη η Ελλάδα είναι σκούρο τιρκουάζ»; Αν είχαν γίνει αυτά ή θα γύρναγες πίσω σου και θα έβλεπες γυναίκα ή θα αντίκριζες τον γνωστό μόδιστρο Χάρη Σιανίδη, που, χωρίς καμία διάθεση προσβολής, όταν περπατάει δεν φημίζεται ότι τα σούρνει και αφήνει και αυλάκι πίσω του... Με τον άνθρωπο που καταδεικνύει απόλυτα τη διαφορά αυτή να είναι η Δέσποινα Μοιραράκη, την οποία όλοι έχουμε σε κάποια φάση της ζωής μας ακούσει να μιλάει για την μπορδοροδοκόκκινη μπουχάρα της, ενώ στιβαρά μεμέτια και γιαχαμπίμπια σιχτιρίζουν την ώρα και τη στιγμή που άφησαν τη χώρα τους για να έρθουν στην Ελλάδα και να βαράνε τρελές υπερωρίες για να κρατάνε όρθια τα πατσαβούρια.
Πού θέλω να καταλήξω; Πουθενά συγκεκριμένα. Απλώς έχω πει ότι βαριέμαι να γράφω μόνο για μπάλα και έγινε και κάτι προχθές που με παρακίνησε να γράψω το συγκεκριμένο κείμενο. Καθόμουνα σπίτι με μια φίλη –από αυτές που αν βγείτε έξω μαζί την πας για ένα βρόμικο ψητό Μαβίλη μετά το «ξίδι» και την κερνάς και δυο καθαρά ωμά μετά στο σπίτι, ιφ γιου νόου ουάτ άι μιν- και ενώ αυτή μαγείρευε για να τσιμπήσουμε κάτι, εγώ έβλεπα ΑΕΚ – Ολυμπιακός. «Τι γίνεται στο ματς;», με ρωτάει σε κάποια φάση. «Χάνουμε», της λέω. «Ποιοι είμαστε εμείς;». «Η ΑΕΚ». «Αυτοί με τις φανέλες ώχρα;». «Ποια ώχρα, ρε Νίτσα, κίτρινο είναι». «Ποιο κίτρινο, αγάπη μου, τι μας λες τώρα; Ωχρα είναι. Και της άλλης ομάδας είναι αιματί με λευκό». «Αιματί;». «Ναι, ρε Babis, το χρώμα του αίματος, μα καλά τυφλός είσαι;». «Εγώ, ρε Νίτσα, τι είναι αυτά που μας λες, θα μας τρελάνεις;». «Α, σόρι, αγάπη μου, ξέχασα ότι εσείς οι άνδρες έχετε δυσχρωματοψία. Ας γυρίσω στα μακαρόνια μου…».
Και γύρισε στα μακαρόνια της και τα ‘κανε και μούρλια. Αλλά όσον αφορά τα χρώματα, από συνεννόηση μηδέν. Τίποτα, τζίφος. Κι άμα δεν μπορείς να τα βρεις μαζί τους στα χρώματα, καταλαβαίνεις τι γίνεται στα άλλα, τα πιο σημαντικά, τα δύσκολα. Ελα, όμως, που αυτές δίνουν χρώμα στη ζωή μας, έστω κι αν εμείς δεν ξέρουμε ποιο είναι…

Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Πόσες φορές ακόμα θα ακούσουμε αυτό το «εντάξει, μωρέ, του χρόνου θα πάει καλύτερα η ομάδα» για την ΑΕΚ;