Για όλα φταίει ο Πασχάλης

Οχι, φίλε μου, δεν μιλάω για τον συμπαθή χήνο που του άρεσαν οι τάρτες μήλου και ο ύπνος και πότε πότε κέρναγε κλαρινέτο τη γιαγιά Ντακ στον αχερώνα, την ώρα που ο Χιούι, ο Λιούι και ο Ντιούι παίζανε με τα παπίσια πουλάκια τους κάνοντας μπανιστήρι (μπορεί να γκρέμισα παιδικά όνειρα, αλλά λέω και πάλι αλήθειες: στο δικό μου παιδικό μυαλό ο Πασχάλης την κωλοτρουπίδα της γιαγιάς Ντακ την είχε κάνει διαμέτρου παλαιού εικοσάδραχμου). Μιλάω για τον άλλονε, αυτόν που ασχολούμασταν με το μπάσταρδό του από τελεοράσεως κάνα-δυο μήνες και στην τελική καλύτερα να είχε ξεκωλιάσει εμάς και να είχαμε κυοφορήσει το νόθο παιδί του, παρά το δράμα που τραβήξαμε για το αν ξενογάμησε ή όχι. Να 'ταν μόνο αυτό, πάει στο διάολο. Ο Πασχάλης, αδερφέ μου, εσύ που διαβάζεις αυτό το βλογ, ευθύνεται για τη μουσική κατάντια που ζούμε στην Ελλάδα και ειδικότερα για την τρισκατάρατη και κατάπτυστη low bap και hip hop σκηνή της χώρας μας. Ποτς γένεν αυτό; Πάρε να 'χεις...
Απ' ό,τι έχεις καταλάβει κι εσύ, αν σου κόβει η γκλάβα ελάχιστα, ό,τι ζούμε από μουσικής απόψεως στο Ελλάντα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, είναι κακή αντιγραφή όσων συμβαίνουν στην Αμερική. Δηλαδή, για να σ' τα κάνω πενηνταράκια, πλην του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού (του γνήσιου, όμως, και όχι των λαϊκεντέλικ και ηλεκτρογάβ ασμάτων που ακούμε από τα ράδια τελευταία), ό,τι ακούμε αποτελεί κακή προσπάθεια για κόπια της αμερικανικής ποπ, ροκ r'n'b, ροκ κ.λπ. Το ότι το αποτέλεσμα θυμίζει τη μαϊμού που είχε ο Paesano έξω από το εστιατόριό του στη Φωκίωνος Νέγρη έχει μικρή σημασία για τις γκόμενες που κουνάνε τις κωλάρες τους απάνω στις μπάρες, αλλά για μένα έχει μεγάλη, πιο μεγάλη κι απ' την μπάρα του John Holmes. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ! «Πού κολλάει σε όλα αυτά ο Πασχάλης, ρε Babis;», θα με ρωτήσεις και σου δίνω χίλια δίκια.

Πώς ξεκίνησε η φάση
Ο Πασχάλης σε αυτή την ιστορία είναι ο πρωτομάστορος, είναι ό,τι και ο Βρασίδας ο Λι για το Jeet Kune Do, ό,τι και ο Elvis για το rock 'n' roll, ό,τι και ο Chris Σφέτας για το ελληνικό καράτε (κάντε το search στο youtube και θα με θυμηθείτε). Οταν οι Αμερικανοί το '60 έβγαλαν τα πρώτα γκρουπάκια που παίζανε hippie rock, του στυλ π.χ. Jefferson Airplane, ο Πασχάλης, που μόλις είχε αφήσει στη χέστρα του μια κουράδα 120 γραμμαρίων, μεγαλύτερη αλλά και ποιοτικότερη από τον εγκέφαλό του, είπε να την ταχυδρομήσει στα σπίτια όλων των Ελλήνων. Και σκέφτηκε: «Μαλάκα μου, γιατί να το κάνουν αυτοί; Μπορώ κι εγώ!» (παρεμπιπτόντως, το 80% εξ όσων έχουν πει αυτή τη φράση για οτιδήποτε είναι πιο αποτυχημένοι κι απ' τον Σκούφαλη, που μόνο τον Πανιώνιο δεν κατάφερε να ρίξει, αλλά υπάρχει χρόνος ακόμα...). Και έτσι γεννήθηκαν οι Olympians...

Ολα τα πιστεύω, λέμε
Ο άνθρωπος, φίλε μου, είναι ευκολόπιστο πλάσμα. Προχθές με κάτι φίλους βλέπαμε ένα ντοκιμαντέρ στο Animal Planet με έναν τύπο που ήταν σαν gay εκδοχή του Κλίνσμαν και έλεγε πόσο ατρόμητος ήταν που πήγε στα δάση του Καναδά για να φωτογραφίσει αρκούδες Γκρίζλι. Ενώ, λοιπόν, η φάση ήταν τόσο μουσαντέ που στη θέα της αρκούδας περίμενες να σκάσει και ο γύφτος από πίσω, ενώ, λοιπόν, η αρκούδα ήταν σαν αυτή που πάλευε ο παμμέγιστος Νίκος Ξανθόπουλας στην «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου», που είχανε βάλει έναν κακομοίρη να φοράει στολή αρκούδας που το φερμουάρ φαινότανε και μόνο το πακέτο Μάλμπουρο έλειπε από το τσεπάκι για ναι είναι φόλα φανερό ότι είναι άνθρωπος, οι τελειωμένοι φίλοι μου μού λέγανε: «Μαλάκα μου, κοίτα πόσο μεγάλα τα έχει ο τύπος που πάει και βγάζει ανφάς και προφίλ τα αρκούδια από τα δύο εκατοστά»...
Και επειδή ο κόσμος, όπως σου απέδειξα παραπάνω, είναι ευκολόπιστος και δεν διακρίνει εύκολα το καλό από το μη καλό (για να το θέσω ευγενικά), έτσι και οι Olympians γνώρισαν την επιτυχία και τους αγάπησαν οι Ελληνες.
Και η upgraded έκδοση του Μιχαλάκη του Καπίρη (για πολύ περιορισμένο αριθμό ανθρώπων το αστείο) έγινε διάσημη για τη φωνή της πριν γίνει για το σπέρμα της...

New kid in town
Τα χρόνια πέρασαν, οι αντιγραφές συνεχίστηκαν (κάποιες μάλιστα ήταν και επιτυχημένες, π.χ. Socrates, που έπαιξαν rock ανάλογη, ίσως και καλύτερη των ξένων γκρουπ), ζήσαμε πολλά επίπεδα στη μουσική κλοπή (τεράστια wannabe αντιγραφή των ξένων metal συγκροτημάτων οι υπερμεγέθεις Εξόριστοι του γίγαντα, χαλκέντερου και νουνεχούς Δημήτρη Κατή, που ήταν ο μόνος rock star που έσπαγε stratocaster επί σκηνής με ράφλα Τσάκωνας και μαλλί δάνειο να την καλύπτει [Μαλλί δάνειο: mali δaneio: το συναντάς συνήθως σε θείους που ντρέπονται για τη ράφλα τους, αλλά στην εποχή τους δεν υπήρχαν η DHI και οι εμφυτεύσεις, και έτσι άφηναν μακριά τα πρώτα μαλλάκια δίπλα στο άτριχο μέρος και τα έστρωναν σαν φράντζα πάνω από τον γλόμπο. Το αποτέλεσμα πάντα ήταν πιο τραγικό κι απ' τους Πέρσες του Αισχύλου... Πηγή: λεξικό Δημητράκου]. Παράλληλα, ο Κατής είναι ο μόνος που έχω δει που στα 23 του ήταν Βέγγος και στα 40 του πλέον έχει πιο πλούσια κόμη κι απ' του John Γιοκαρίνη και του Nick Βαμβακούλα. Ναι, το παρατράβηξα, ναι συνεχίζω), μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα.
Ενας πιτσιρικάς υπερΦλώρενς της Αραβίας ονόματι Νίκος Βουρλιώτης καθόταν στο σπίτι του και έβλεπε τηλεόραση, βαριεστημένα, είναι η αλήθεια. Και τότε είδε μπροστά του τον θεό: ήταν ο Tupac στις δόξες του, πριν αποθάνει (και καλύτερα που απόθανε, δηλαδή, γιατί αν έβλεπε τον ΝiVo και τους άλλους hyper κομπάρσους να λένε ότι κάνουν rap, δεν θα το 'χε σε τίποτα να πάρει ένα όπλο και να έρθει από Ελλάντα να ανοίγει κεφάλια). Και σκέφτηκε: «Μαλάκα μου, γιατί να το κάνει αυτός; Μπορώ κι εγώ. Ετσι, ίσως πηδήξω μια μέρα τη Μάγκυ Χαραλαμπίδου, που την έχω και οξόφυλλο στο “Playboy”!».
Και έτσι, φίλε μου, φτάσαμε στην υπέρτατη κατάντια. Τύποι που όταν μπαίνανε στα Tommy Hilfiger και στα Nautica τους στρώνανε κόκκινα χαλιά από τα γκαφρά που είχανε σκάσει να μας το παίζουνε gangsta rappers, με ονόματα τύπου ο Εξολοθρευτής, ο Ατίθασος, ο Κωλοτρυπιδιακός Αναλυτής, ο Ενδοκολπικός Μητρικός σου Διαλογιστής, ο Κοπρικός Επεξεργαστής Του Πατέρα Σου Που Γαμάει Και Την Αδερφή Σου να είναι κι αυτοί διάσημοι, να έχουν γνωρίσει κι αυτοί την επιτυχία, τα πασίγνωστα 15 λεπτά διασημότητας του Αντι, να μην έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, αλλά να δουλεύουν όλους εμάς πουλώντας μας φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Κι εμείς τους αποθεώνουμε κιόλας, «ουάου» και «τι γαμάτοι που είναι» και τέτοια!
Παράλληλα, δεν μπορώ να πω πως και σε αυτή τη σκηνή δεν εμφανίστηκαν σημαντικά γκρουπ και έξυπνες ιδέες (Ημισκούμπρια, Terror X Crew πριν από τη φασιστική εποχή, Active Member π.χ.), αλλά το καλό το κόλπο το είχαν βρει ο Βουρλιώτης και οι συν αυτώ: πέτα δυο μουνιά στο γυαλί και λέγε μόνο μαλακίες, μη μασάς και θα πετύχεις...

Επίλογος
Ρε Βουρλιώτη, κάνε επιτέλους διακοπές και σταμάτα να μας δίνεις αυτό που νομίζεις ότι θέλουμε. Επίσης, επειδή γνωρίζω ότι την gangsta του κώλου συμμορία σου τη λένε family, θα γίνω χάριν του κειμένου Πατρινός και γαμώ το family σου μέσα μέχρι τα βάθη της αιωνιότητας. Οσο για σένα, μωρή κυρία Πασχάλη, δεν ζεις πια μες στις καρδιές μας. Μάλλον… δεν ζούσες ποτέ. Γιατί εκεί κατοικούσε και θα κατοικεί για πάντα αυτός…














Τσεκάρετε: http://www.youtube.com/watch?v=Qi2BQbLNtYA&feature=email