Για όλα φταίει ο Πασχάλης

Οχι, φίλε μου, δεν μιλάω για τον συμπαθή χήνο που του άρεσαν οι τάρτες μήλου και ο ύπνος και πότε πότε κέρναγε κλαρινέτο τη γιαγιά Ντακ στον αχερώνα, την ώρα που ο Χιούι, ο Λιούι και ο Ντιούι παίζανε με τα παπίσια πουλάκια τους κάνοντας μπανιστήρι (μπορεί να γκρέμισα παιδικά όνειρα, αλλά λέω και πάλι αλήθειες: στο δικό μου παιδικό μυαλό ο Πασχάλης την κωλοτρουπίδα της γιαγιάς Ντακ την είχε κάνει διαμέτρου παλαιού εικοσάδραχμου). Μιλάω για τον άλλονε, αυτόν που ασχολούμασταν με το μπάσταρδό του από τελεοράσεως κάνα-δυο μήνες και στην τελική καλύτερα να είχε ξεκωλιάσει εμάς και να είχαμε κυοφορήσει το νόθο παιδί του, παρά το δράμα που τραβήξαμε για το αν ξενογάμησε ή όχι. Να 'ταν μόνο αυτό, πάει στο διάολο. Ο Πασχάλης, αδερφέ μου, εσύ που διαβάζεις αυτό το βλογ, ευθύνεται για τη μουσική κατάντια που ζούμε στην Ελλάδα και ειδικότερα για την τρισκατάρατη και κατάπτυστη low bap και hip hop σκηνή της χώρας μας. Ποτς γένεν αυτό; Πάρε να 'χεις...
Απ' ό,τι έχεις καταλάβει κι εσύ, αν σου κόβει η γκλάβα ελάχιστα, ό,τι ζούμε από μουσικής απόψεως στο Ελλάντα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, είναι κακή αντιγραφή όσων συμβαίνουν στην Αμερική. Δηλαδή, για να σ' τα κάνω πενηνταράκια, πλην του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού (του γνήσιου, όμως, και όχι των λαϊκεντέλικ και ηλεκτρογάβ ασμάτων που ακούμε από τα ράδια τελευταία), ό,τι ακούμε αποτελεί κακή προσπάθεια για κόπια της αμερικανικής ποπ, ροκ r'n'b, ροκ κ.λπ. Το ότι το αποτέλεσμα θυμίζει τη μαϊμού που είχε ο Paesano έξω από το εστιατόριό του στη Φωκίωνος Νέγρη έχει μικρή σημασία για τις γκόμενες που κουνάνε τις κωλάρες τους απάνω στις μπάρες, αλλά για μένα έχει μεγάλη, πιο μεγάλη κι απ' την μπάρα του John Holmes. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ! «Πού κολλάει σε όλα αυτά ο Πασχάλης, ρε Babis;», θα με ρωτήσεις και σου δίνω χίλια δίκια.

Πώς ξεκίνησε η φάση
Ο Πασχάλης σε αυτή την ιστορία είναι ο πρωτομάστορος, είναι ό,τι και ο Βρασίδας ο Λι για το Jeet Kune Do, ό,τι και ο Elvis για το rock 'n' roll, ό,τι και ο Chris Σφέτας για το ελληνικό καράτε (κάντε το search στο youtube και θα με θυμηθείτε). Οταν οι Αμερικανοί το '60 έβγαλαν τα πρώτα γκρουπάκια που παίζανε hippie rock, του στυλ π.χ. Jefferson Airplane, ο Πασχάλης, που μόλις είχε αφήσει στη χέστρα του μια κουράδα 120 γραμμαρίων, μεγαλύτερη αλλά και ποιοτικότερη από τον εγκέφαλό του, είπε να την ταχυδρομήσει στα σπίτια όλων των Ελλήνων. Και σκέφτηκε: «Μαλάκα μου, γιατί να το κάνουν αυτοί; Μπορώ κι εγώ!» (παρεμπιπτόντως, το 80% εξ όσων έχουν πει αυτή τη φράση για οτιδήποτε είναι πιο αποτυχημένοι κι απ' τον Σκούφαλη, που μόνο τον Πανιώνιο δεν κατάφερε να ρίξει, αλλά υπάρχει χρόνος ακόμα...). Και έτσι γεννήθηκαν οι Olympians...

Ολα τα πιστεύω, λέμε
Ο άνθρωπος, φίλε μου, είναι ευκολόπιστο πλάσμα. Προχθές με κάτι φίλους βλέπαμε ένα ντοκιμαντέρ στο Animal Planet με έναν τύπο που ήταν σαν gay εκδοχή του Κλίνσμαν και έλεγε πόσο ατρόμητος ήταν που πήγε στα δάση του Καναδά για να φωτογραφίσει αρκούδες Γκρίζλι. Ενώ, λοιπόν, η φάση ήταν τόσο μουσαντέ που στη θέα της αρκούδας περίμενες να σκάσει και ο γύφτος από πίσω, ενώ, λοιπόν, η αρκούδα ήταν σαν αυτή που πάλευε ο παμμέγιστος Νίκος Ξανθόπουλας στην «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου», που είχανε βάλει έναν κακομοίρη να φοράει στολή αρκούδας που το φερμουάρ φαινότανε και μόνο το πακέτο Μάλμπουρο έλειπε από το τσεπάκι για ναι είναι φόλα φανερό ότι είναι άνθρωπος, οι τελειωμένοι φίλοι μου μού λέγανε: «Μαλάκα μου, κοίτα πόσο μεγάλα τα έχει ο τύπος που πάει και βγάζει ανφάς και προφίλ τα αρκούδια από τα δύο εκατοστά»...
Και επειδή ο κόσμος, όπως σου απέδειξα παραπάνω, είναι ευκολόπιστος και δεν διακρίνει εύκολα το καλό από το μη καλό (για να το θέσω ευγενικά), έτσι και οι Olympians γνώρισαν την επιτυχία και τους αγάπησαν οι Ελληνες.
Και η upgraded έκδοση του Μιχαλάκη του Καπίρη (για πολύ περιορισμένο αριθμό ανθρώπων το αστείο) έγινε διάσημη για τη φωνή της πριν γίνει για το σπέρμα της...

New kid in town
Τα χρόνια πέρασαν, οι αντιγραφές συνεχίστηκαν (κάποιες μάλιστα ήταν και επιτυχημένες, π.χ. Socrates, που έπαιξαν rock ανάλογη, ίσως και καλύτερη των ξένων γκρουπ), ζήσαμε πολλά επίπεδα στη μουσική κλοπή (τεράστια wannabe αντιγραφή των ξένων metal συγκροτημάτων οι υπερμεγέθεις Εξόριστοι του γίγαντα, χαλκέντερου και νουνεχούς Δημήτρη Κατή, που ήταν ο μόνος rock star που έσπαγε stratocaster επί σκηνής με ράφλα Τσάκωνας και μαλλί δάνειο να την καλύπτει [Μαλλί δάνειο: mali δaneio: το συναντάς συνήθως σε θείους που ντρέπονται για τη ράφλα τους, αλλά στην εποχή τους δεν υπήρχαν η DHI και οι εμφυτεύσεις, και έτσι άφηναν μακριά τα πρώτα μαλλάκια δίπλα στο άτριχο μέρος και τα έστρωναν σαν φράντζα πάνω από τον γλόμπο. Το αποτέλεσμα πάντα ήταν πιο τραγικό κι απ' τους Πέρσες του Αισχύλου... Πηγή: λεξικό Δημητράκου]. Παράλληλα, ο Κατής είναι ο μόνος που έχω δει που στα 23 του ήταν Βέγγος και στα 40 του πλέον έχει πιο πλούσια κόμη κι απ' του John Γιοκαρίνη και του Nick Βαμβακούλα. Ναι, το παρατράβηξα, ναι συνεχίζω), μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα.
Ενας πιτσιρικάς υπερΦλώρενς της Αραβίας ονόματι Νίκος Βουρλιώτης καθόταν στο σπίτι του και έβλεπε τηλεόραση, βαριεστημένα, είναι η αλήθεια. Και τότε είδε μπροστά του τον θεό: ήταν ο Tupac στις δόξες του, πριν αποθάνει (και καλύτερα που απόθανε, δηλαδή, γιατί αν έβλεπε τον ΝiVo και τους άλλους hyper κομπάρσους να λένε ότι κάνουν rap, δεν θα το 'χε σε τίποτα να πάρει ένα όπλο και να έρθει από Ελλάντα να ανοίγει κεφάλια). Και σκέφτηκε: «Μαλάκα μου, γιατί να το κάνει αυτός; Μπορώ κι εγώ. Ετσι, ίσως πηδήξω μια μέρα τη Μάγκυ Χαραλαμπίδου, που την έχω και οξόφυλλο στο “Playboy”!».
Και έτσι, φίλε μου, φτάσαμε στην υπέρτατη κατάντια. Τύποι που όταν μπαίνανε στα Tommy Hilfiger και στα Nautica τους στρώνανε κόκκινα χαλιά από τα γκαφρά που είχανε σκάσει να μας το παίζουνε gangsta rappers, με ονόματα τύπου ο Εξολοθρευτής, ο Ατίθασος, ο Κωλοτρυπιδιακός Αναλυτής, ο Ενδοκολπικός Μητρικός σου Διαλογιστής, ο Κοπρικός Επεξεργαστής Του Πατέρα Σου Που Γαμάει Και Την Αδερφή Σου να είναι κι αυτοί διάσημοι, να έχουν γνωρίσει κι αυτοί την επιτυχία, τα πασίγνωστα 15 λεπτά διασημότητας του Αντι, να μην έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, αλλά να δουλεύουν όλους εμάς πουλώντας μας φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Κι εμείς τους αποθεώνουμε κιόλας, «ουάου» και «τι γαμάτοι που είναι» και τέτοια!
Παράλληλα, δεν μπορώ να πω πως και σε αυτή τη σκηνή δεν εμφανίστηκαν σημαντικά γκρουπ και έξυπνες ιδέες (Ημισκούμπρια, Terror X Crew πριν από τη φασιστική εποχή, Active Member π.χ.), αλλά το καλό το κόλπο το είχαν βρει ο Βουρλιώτης και οι συν αυτώ: πέτα δυο μουνιά στο γυαλί και λέγε μόνο μαλακίες, μη μασάς και θα πετύχεις...

Επίλογος
Ρε Βουρλιώτη, κάνε επιτέλους διακοπές και σταμάτα να μας δίνεις αυτό που νομίζεις ότι θέλουμε. Επίσης, επειδή γνωρίζω ότι την gangsta του κώλου συμμορία σου τη λένε family, θα γίνω χάριν του κειμένου Πατρινός και γαμώ το family σου μέσα μέχρι τα βάθη της αιωνιότητας. Οσο για σένα, μωρή κυρία Πασχάλη, δεν ζεις πια μες στις καρδιές μας. Μάλλον… δεν ζούσες ποτέ. Γιατί εκεί κατοικούσε και θα κατοικεί για πάντα αυτός…














Τσεκάρετε: http://www.youtube.com/watch?v=Qi2BQbLNtYA&feature=email

Μπλιαααααργκ… μπεεεεεεεεργκ… μπλοουουοουουουρπ (ξερατά)

Λοιπόν, τέρμα τα ψέματα. Ο,τι διαβάσατε, διαβάσατε. Τα άρθρα αυτά ήταν τραβηγμένα από την εφημερίδα, οπότε καταλαβαίνετε ότι έπρεπε να τηρούνται κάποια προσχήματα. Τώρα δεν πρέπει, όμως… Και το όνειρό μου, αγαπητέ αναγνώστα, ήταν αυτό: να μπορώ να κράζω ελεύθερα. Ας ξεκινήσουμε…

Και τι καλύτερο για ξεκίνημα από τα τηλεοπτικά πρόσωπα. Οχι όλα, όμως, φίλε. Για να γραφτεί το σημερινό άρθρο μιλάμε ότι έχω ζήσει πολλές στιγμές. Στιγμές καθημερινές, ξέρεις εσύ.

Εκεί, π.χ., που σε έχει πάει αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας και βγαίνεις από χέστρα έχοντας αφήσει κουράδα-βδέλλα, ξέρεις, από εκείνη που και δέκα φορές να σκουπιστείς πάλι θα βρεις υπολείμματα στο σώβρακο και θες ατσαλίνα για φύγει το blob από τον dolomite καμπινέ που μόλις φόρεσες στο μπάνιο σου. Τότε τον βλέπεις μπροστά σου στην οθόνη. Και θεωρείς πολύ πιο ευχάριστο το να γυρίσεις πίσω και να κάνεις κρέμα ομορφιάς με το τσιρλί που έχει απομείνει και δυο αγγουράκια στα μάτια, παρά να είσαι αναγκασμένος να τον παρακολουθήσεις ένα δευτερόλεπτο ακόμα.

Είναι αρκετοί οι κύριοι που προκαλούν τέτοια συναισθήματα, αλλά τρεις έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Ενώ οι άλλοι σκαρφαλώνουν στα Μετέωρα με φουλ εξοπλισμό, εκείνοι πάνε στο Εβερεστ ξεβράκωτοι, χωρίς νερό και φαγητό, και επιζούν. Μιλάμε για τέτοια ύψη. Μιλάμε για τέτοιο σίχαμα. Γράφω το άρθρο με πόνο ψυχής. Σου λέω αλήθειες. Καλύτερα να μου ξηγιόντουσαν golden shower δέκα Πακιστανοί που μόλις έχουν γυρίσει, άπλυτοι τρεις μήνες, από το πακιστανικό Σουρβάιβορ ή να έμπλεκα σε threesome κοπρολαγνικό/κοπροφαγικό όργιο με τη Ρόζι Ο’Ντόνελ και τη Μαντλίν Ολμπράιτ, παρά να ήμουν στο ίδιο δωμάτιο με αυτούς τους τρεις.

Ξεκινάμε αντίστροφα. Και νούμερο τρία στη λίστα μας είναι ο…

ΤΑΚΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

Καούκα Boney M γκριζαριστή, φλάιν και τζιν Alberto Lupo. Μόνο αυτόν και τον ΛΕ.ΠΑ. έχω δει να το φοράνε, αλλά ο ΛΕ.ΠΑ. συγχωρείται λόγω του γενικότερου μεγαλείου του και του γεγονότος ότι είναι πιο γραφικός κι από γκλίτσα που πουλιέται σε μαγαζί στην Πλάκα. Σκηνικό με αφίσες και φωτό του Ολυμπιακού από πίσω και ο κλασικός χοντρούλιακας κολαούζος γαύρος δίπλα του να λέει «Ναι, Τάκη», Πες τα, Τάκη», «Χα, χα, χα, good one, Τάκη, τα ξεκώλιασες τα βαζελάκια».

Ωπα λίγο, μισό, δεν μπορώ να το αφήσω έτσι… Και καλά, άιντε, να είσαι ο Τσουκαλάς κάτι πάει κι έρχεται, αλλά να είσαι ο Robin του Τσουκαλά και ο Τάκαρος να είναι ο Batman σου, να είσαι ο Ντον Τζόνσον και ο Τάκαρος να είναι ο προσωπικός σου Φίλιπ Μάικλ Τόμας, ε, αυτό, μαλάκα μου, πάει πολύ. Είσαι πιο τελειωμένος κι από πρέζωνα στην Ομόνοια που ξηγιέται προσκύνημα με πορτοκαλαδίτσα στο χέρι και βαράει ντάγκλα στηριζόμενος στο ένα πόδι με την πατερίτσα στον αέρα, κάνοντας τράκα με τη φράση «ψηλέ (ή Στέφανε, αυτές είναι οι δύο κλητικές προσφωνήσεις που χρησιμοποιούν τα πρετζόνια), ένα ευρώ έχεις, έχουμε μείνει από βετζίνα δέκα άτομα εδώ πίσω στην Ξούθου;».

Ωπα, ξεχάσαμε τον Τάκη… Τσουκαλά, είσαι ανύπαρκτος, πιο πουθενάς από σένανε δεν έχει ματαζήσει στον πλανήτη. Δεν κάνεις για τίποτα, οι παντόφλες μου, ο Κατέλης και μισή μερίδα βλίτα έχουν πιο υψηλό IQ από την πάρτη σου. Ασε που ο Κάτμαν παίζει να έχει και πιο μεγάλο λεξιλόγιο από σένα, που το μόνο που ξέρεις να λες είναι «Αντε γεια». Αντε γεια κι από μένα, ρε Καραγκιόζη, σε βαρέθηκα…

Η προσωπική του κόλαση και αυτό που του αξίζει είναι: να είναι σε τριήμερο bachelor πάρτι υπερφλώρων βάζελων (μιλάμε για φλώρους, όμως, όχι μαλακίες, τόσο φλώρους που οι NSync να φαίνονται μπροστά τους ωσάν τους Motorhead) από Β.Π. σε σκάφος στη μέση του Αιγαίου, να έχει κάτσει τρελή στραβή με τις πουτάνες, να έχει μείνει το καράβι από καύσιμο και να τον γλεντάνε τα κοκαρισμένα φλωράκια στο πέος άκοπα, μέχρι να στάξει το γκρόβερ του τυρί Φιλαδέλφεια. Και για επιδόρπιο σβήσιμο πούρων στις ρόγες.

Αν ήμουνα γυναίκα, από το να πάω μαζί του, καλύτερα να… ήμουνα η κόρη του Δουρή. Τέλος.

Και το νούμερο δύο είναι ο…

ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ

Ελεος. Να έρθει κάποιος να μαζέψει τα ξεράσματα. Με κουβά δίπλα μου γράφω. Εδώ μιλάμε για μεγαλεία. Μιλάμε για τον άνθρωπα που είναι κριτής των πάντων χωρίς να έχει κάνει τίποτα στη ζωή του. (Οποιος μου πει κάτι καλλιτεχνικό που έχει κάνει ο Μουρατίδης και έπιασε/πούλησε/είχε την ελάχιστη δυνατή επιτυχία κερδίζει πλαστική κούκλα Τάκη Τσουκαλά με διπλή κωλοτρυπίδα. Και μην πει κανείς ότι είναι dj. Δίσκους έχω κι εγώ σπίτι μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή ακούω Elvis έγινα και το αηδόνι του Memphis.) Εχουμε και λέμε. Κρίνει ανθρώπους που τραγουδάνε. Εχει τραγουδήσει ποτέ στη ζωή του, έστω στο μπάνιο; Ποτές. Οπότε με ποιο κριτήριο κρίνει; Είναι απλό. Εχεις πούτσα; Περνάς. Εχεις μουνί; Σόρι, next year. Παράδειγμα: νεαρός αγορέλλος (σ.σ.: «αγορέλλος» είναι ο έφηβος που δεν τον έχει φάει ακόμα, αλλά έτσι και περάσεις από πίσω του στο τρόλεϊ και του τον ακουμπήσεις κατά λάθος λόγω στενότητας χώρου, στάζει βαρβολίνες η σφυρίχτρα του μέχρι στάση Καλιφρονά. Αν τον φάει περνάει στο επίπεδο «πουστρέλλος») τραγούδησε προχθές, με τον Νικόλα να τόνε βλέπει ωσάν Κούρδος πρόσφυγας που κάθεται απόξω απ’ τους «Μερακλήδες» και κοζάρει τον γύρο με δάκρυα στα μάτια και σάλια μέχρι πεζοδρόμιο. Και τα ‘χουμε ξαναπεί: το τι κάνει ο πάσα εις στο κρεβάτι του δεν μας νοιάζει, αλλά όταν αυτό αποτελεί κριτήριο και κατακεραυνώνει ανθρώπους υποκινούμενους από τη ματαιοδοξία τους και μόνο, τότε δεν μπορούμε και δεν πρέπει να το αφήνουμε έτσι.

Μουρατίδη, γράψε ένα τραγούδι, τραγούδα κάποιο που έχει γράψει ένας άλλος, κάνε ένα χορευτικό (να το δω αυτό και μετά κόψτε μου και τ’ αρχίδια, θα έχω ολοκληρωθεί ως άνδρας…), κάνε κάτι τέλος πάντων διαφορετικό από το να κρίνεις τους άλλους χωρίς ο ίδιος να έχεις έστω ένα μικρό ψήγμα ταλέντου σε οτιδήποτε. Πάρε μια λατέρνα στην τελική και βγες στη Φωκίωνος και παίξε, αλλά ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ πριν κρίνεις τους άλλους. Μέχρι τότε, όξω, πούστη, απ’ τον Παράγκα.

Η προσωπική του κόλαση και αυτό που του αξίζει είναι: να βρεθεί σε νησί μόνο με σκυλούδες εθνικής οδού που θα του τραγουδάνε άσματα του τύπου «αν είχανε φωνή οι γκαρσονιέρες, θα πέφταν’ σαν ξερόφυλλα οι βέρες», «και κάνεις και ζημιές, και κάνεις και ζημιές, και έχεις κι απαιτήσεις, τραπέζι πίστα θες» (σιχαίνεται τις λαϊκές πιο πολύ κι απ’ όσο σιχαινόμαστε εμείς τον ίδιο) και να είναι αναγκασμένος να ζήσει όλη του τη ζωή εκεί. Επίσης, η πιο κοντινή βάλανος θα ήταν δύο ναυτικά μίλια από εκεί, σε άλλο νησί, στο οποίο θα ζούσαν μόνο gifted φουσκωτοί, τόσο gifted που to ανδρικό μόριο του Peter North θα φαινόταν μπροστά τους σαν Liposan κεράσι. Και ναι: φυσικά και θα έπαιζαν sharkια με εφτά σειρές δόντια ανάμεσα. Και ναι: θα είχε και κιάλια, για να ‘ναι πιο βαρύ το βάσανο…

Αν ήμουνα γυναίκα, από το να πάω μαζί του, καλύτερα να… Forget it, απλώς δεν γίνεται. Τέλος.

Εφτασε η ώρα, κυρίες μου και κύριοι. Ο πιο σιχαμένος ever είναι ο…

ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΑΚΙΝΤΖΗΣ

Τι να πεις… Τα λόγια είναι λίγα για περιγράψουν αυτό το πράμα. Μιλάμε για τον άνθρωπα που έχει σηκωθεί έξαλλος σε εκπομπή, χτυπάει στα χέρια στο τραπέζι με μανία και σκληρίζει: «Πρέπει να το παραδεχθούμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο ΘΕΜΗΣ ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ». Εξαλλος, όμως, λέμε, όχι μαλακίες. Μιλάμε για τον τύπο που υπερασπίζεται κάθε συμμετοχή μας στην καρακίτς λαϊκοπανήγυρη που λέγεται Eurovision (ναι, ακόμα και του συνεπώνυμού του Μιχάλη με το «S.A.G.A.P.O.», που πλέον έχει καταχωρισθεί στις μνήμες μας ως πιο αστείο κι απ’ το «Της κακομοίρας» με τον Χατζηχρήστο) με θέρμη τσοπανόσκυλου που βλέπει τον λύκο να πλησιάζει στη στρούγκα. Μιλάμε για τον άνθρωπο που είχε μουσική εκπομπή και έβαζε άκοπα και εμπλοκή –στάκα, μαλάκες. Βάστα, Τσιγάννα καρδιά, ν’ αντέξεις κι αυτόν τον πόνο- ΤΖΟΝ ΤΙΚΗ και ΛΑΚΗ ΤΖΟΡΝΤΑΝΕΛΙ! Ααααααααααααααααααααααααααα!!! Μη, όχι, σταμάτααααααααααααααααααααα!!!

Και καλά, θα πεις, αυτά είναι και γραφικά και βγάζουνε και γέλιο. Ομως το ότι ο Ρακιντζής είναι η πιο μεγάλη Κατίνα, η πιο σιχαμένη κουτσομπόλα που έχει βγει ποτέ στην Ελλάδα και μαζί με τη Λαμπίραινα ξεκοκαλίζουνε κόσμο και κοσμάκη στα απαράδεκτα μεσημεριανάδικά τους στο μυαλό το δικό μου απλώς δεν υπάρχει. (Παρεμπιπτόντως, η Λαμπίραινα έχει γίνει σαν φώκια και αν δει στην εκπομπή καμία τσελέμπριτι που έχει βάλει κάνα γραμμάριο τη λέει φάλαινα, ποια, αυτή, που άμα της πετάξεις δίπιτο διπλό περιεχόμενο το τσακώνει α λα Φάντομ Σαργκάνης απ’ το παραθυράκι του γάμα. Οποία κατάντια, συνάνθρωποι… [Αγκύλη εντός της παρένθεσης: πόσο gay ήταν το παραπάνω σχόλιό μου; Μήπως έχω αρχίσει να θέλω να κάψω τη βάτα; Μήπως από δω και πέρα στη θέα των τριχωτών ανδρικών στέρνων θα με διαπερνούν ρίγη;]). Ρακιντζή, τράβα πέθανε κάπου, κάνε κάτι, εξαφανίσου, είσαι πιο σιχαμένος κι από τυρί που βγαίνει από πούτσα homeless στη Νέα Υόρκη, από αυτούς που τον χειμώνα ζεσταίνονται γύρω γύρω απ’ το βαρέλι και αποκαλούν ο ένας τον άλλον nigga ενώ είναι όλοι τόσο μαύροι, που ο Ογκουνσότο μπροστά τους φαίνεται σαν την Αν Χάθαγουεϊ. Οξω κι εσύ απ’ τον Παράγκα.

Η προσωπική του κόλαση και αυτό που του αξίζει είναι: Αυτός θέλει πολλά για να στρώσει, αυτός προκαλεί το μίσος, λέμε. Θα του έκανα ευχαρίστως τέτοια βασανιστήρια που το «Hostel» θα φάνταζε μπροστά σε αυτά χριστιανικό νηπιαγωγείο-κατηχητικό, αποκλειστικά θηλέων. ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΝΤΕΧΩ, ΛΕΜΕ, ξερνάω τη χολή μου κάθε φορά που τόνε βλέπω και μετά την καταπίνω για να τον ξαναδώ και να ξαναξηγηθώ ρουκέτα. Οσο για την προσωπική του κόλαση, αυτό είναι ευκολάκι. Αυτόν θα έπρεπε να τον πετάξεις μόνο του σε ένα νησί, μόνο του εντελώς, όμως, όχι για να τον τιμωρήσεις με τη μη παρουσία συνανθρώπων, αλλά για να νιώθει ότι βράζει στα καζάνια του Βελζεβούλ και του Ασταρόθ επειδή δεν θα έχει ποιον να κουτσομπολέψει. Και πίστεψέ με, θα μαράζωνε ωσάν να ήταν ο Τομ Τζόουνς και μάθαινε ότι ΚΑΙ ο έβδομος γιος του είναι gay, τόσο gay που μπροστά του ο εθνικός μας σταρ, ο Ανδρέας Ευαγγελόπουλος, θα φαινόταν κάτι σαν τον Τζόρτζι Μπεστ (R.I.P. George…).

Αν ήμουνα γυναίκα, από το να πάω μαζί του, καλύτερα να… με παίρνανε παρτούζα ο Τσουκαλάς με τον Μουρατίδη. Τέλος.

Ουφ, ξέσκασα…

Τζαμπιολίγκ, ρεεε!

Γράφει ο Babis Παράγκας-Βαλές
paragas_vales@yahoo.com



Λίγο Τζαμπιολίγκ, ρεεε...

Πώς γίνεται, ρε παιδάκι μου, και κάθε φορά που θέλω να δω μπαλίτσα βγαίνει η κυρά και μου κάνει τα πελέ περίπου στο μέγεθος των ωών της στρουθοκαμήλου; Πώς γίνεται με το που σουράει για τη σέντρα ο Κολίνας («Ημίζ» φορέβα) εκείνη να φωνάζει «Babis, τρέχει ο σωλήνας»; Πώς γίνεται με το που σιάζω δυο τοστάκια αλαφριά με διπλά ζαμπά και μπέικα, ξηγιέμαι γκαζόζα και αράζω στον καναπέ (ναι, είμαι ΑΕΚ...) για να δω μπαλέτο (όχι τα Μπολσόι, Ζιντάν, Φαν Νιστελρόι) να ακούγεται η φωνή της, η τόσο γλυκιά, να μου λέει: «Δεν μπορείς να το βάλεις στο STAR, που 'χει την Εσμεράλδα; Αχρηστεεε... Καλά μου 'λεγε η μάνα μου... μπλα μπλα μπλα».
Γίνεται. Και το ξέρεις κι εσύ, αγαπητέ φίλε αναγνώστα, γιατί κι εσύ όποτε είπες να κάτσεις σπίτι για να δεις Τζαμπιολίγκ και δεν πήγες στο καφενείο ή όπου αλλού, τον ήπιες. Είτε σ' τα ζάλισε η μανδάμ, είτε τα παιδιά σου κάνανε ωσάν τους μαλλιάδες στο Γούντστοκ όταν έβγαινε ο Δημητράκης ο Χέντριξ και έφλεγε την κιθάρα του, είτε σου γύρισε το κανάλι η γριά για να δει Εισαγγελάτο, είτε, στη χειρότερη, αν είπες να αράξεις αργά το βράδυ να δεις Λατίνους να χαϊδεύουν το τόπι στο Λιμπερταδόρες, ήρθε η χοντροκώλα γυναίκα σου, βούτηξε το τηλεκοντρόλ και έβαλε να δει τις πατσαούρες στο «Sex and the city» σε τριπλή επανάληψη.
Κι αν δεν σε καταλαβαίνει κανείς, εδώ είμαι εγώ, έλα στην αγκαλιά μου και κλάψε. Ηθελε και «Sex and the city» η μπετονιέρα, που από sex σκαμπάζει όσο σκάμπαζε από μπάλα ο Πίττος και city είδε για πρώτη φορά στα 24 της, μια και οι κολλητοί της ήταν ο Κίτσος το τραΐ και η Μαρίτσα η γίδα στη Μαγούλα Καρδίτσας. Ασε που όταν της λες αποτρίχωση το πρώτο που έρχεται στο μυαλό της είναι το κουροψάλιδο για τα γίδια και ο μύστακας που κουβαλάει είναι πιο μαγκιόρικος κι απ' του αείμνηστου Μουστάκα στην ταινία «Ο Μήτσος ο ρεζίλης», πιο τσιγκελωτός κι απ' του Ντάνιελ Ντέι Λιούις στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης», πιο πυκνός κι απ' του γίγαντα Χαλκ Χόγκαν με το γνωστό handlebar μυστάκιο.
Λες κι εσύ, ρε αδερφέ ότι «θα πάω στου Νώντα να το δω, που δεν παντρεύτηκε και σώθηκε ο άνθρωπος. Να με αφήσουνε και λίγο ήσυχο». Λάθος. Το κινητό θα βαράει ωσάν κατοχικιά σειρήνα ανά πέντε λεπτά, για να σου πει ότι τελείωσε το ΟΜΟ, ότι θέλει να πάρεις κουρασάν για τα παιδιά που κλαίνε, ότι ο σωλήνας ξανάρχισε να στάζει, ότι «έχω μια υποψία ότι έχεις βρει γκόμενα» και άλλες χίλιες δεκατρείς σπασαουμπαλιές. Τι; Να το κλείσεις; Εχεις άντερο να κάνεις κάτι τέτοιο; Γύρνα μετά σπίτι. Οχι, γύρνα. Στο κρεβάτι θα σ' τα λέει πιο γρήγορα κι απ' τον 50 Cent, τον γνωστό ράπερ που δίνεις ένα ευρώ και τόνε παίρνεις ρέστα.
Οπότε τι κάνεις; Μία είναι η λύσις, αδερφέ. Πετάγεσαι μέχρι Κεχριές στην Κόρινθο, όπου βρίσκεται η μεγαλύτερη αποθήκη πυρομαχικών στα Βαλκάνια. Με κίνδυνο ζωής βουτάς 3-4 κιλά C4. Φτάνουνε, μη σκιάζεσαι. Παγιδεύεις το σπίτι και την ώρα που δεν είναι τα παιδιά μέσα, αλλά μόνο η καλή η γυναικούλα σου με την αξιαγάπητη πεθερούλα σου, βλέποντας τις καλύτερες ντρίμπλες του Ζιντάν στο Τζαμπιολίγκ στο youtube, με δάκρυα στα μάτια στρίβεις τον διακόπτη τη στιγμή που ο «μάγος» σκοράρει με τολιοτσάκι α λα Μπρους Λι στον τελικό με τη Λεβερκούζεν.
Κι άμα σε πιάσουνε με μικρή φορητή TV πάνω στα αποκαΐδια να βλέπεις μπαλίτσα καπνίζοντας πούρο σαν εξάτμιση από φορτηγό και σε κατακρίνει η άτιμη η κενωνία, μη μασάς. Το 49% το Ελλήνων είναι άνδρες και το 25% εξ αυτών παντρεμένοι. Αν βάλεις ότι είμαστε 10.000.000, περίπου 1.300.000 άτομα θα σε περιμένουν να βγεις απ' την ψειρού για να σε σηκώσουνε στα χέρια. Μαζί κι εγώ, πεσμένος στα γόνατα και χτυπώντας τα στήθια μου κλαίγοντας για το έγκλημα που έκαναν να κλείσουν μέσα έναν άγιο άνθρωπο.

Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Ποιος Ελλην, γνωστός για την αγάπη που έχει για τα παιδιά λόγω του επαγγέλματός του, κατά βάθος τα κάνει όλα αυτά γιατί δεν μπορεί να κρύψει τον άσβεστο πόθο του για νεαρά αγόρια 12-13 χρόνων; Μπορεί μήπως να μου απαντήσει ο Μάκαρος από τη στήλη του;

Σιχάθηκα, λέμε...

Γράφει ο Babis Παράγκας-Βαλές
paragas_vales@yahoo.com

Σιχάθηκα...

• Να ακούω με την πρώτη υποψία μπάλας που παίζει μια ομάδα που μέχρι πριν από λίγο καιρό παρέπαιε ότι «τώρα θα τους ξεκωλιάσουμε». Συνήθως «τους ξεκωλιάζουν» όσο και ο Μπόρχα τα αντίπαλα σέντερ μπακ.
• Να βλέπω μαϊντανούς στα μεσημεριανάδικα να λένε ο καθένας την μπαρούφα του δίπλα σε ξώβυζες πατσαβουροβιζιτούδες που στα ρεπά τους κάνουν τη γλάστρα στο γυαλί.
• Να βλέπω τους διαιτητάς –από το «οι διαιτηταί»– να σφυράνε γαύρο τόσο φανερά, που νομίζεις ότι όταν ήταν έφηβοι κυκλοφορούσαν στον δρόμο δαφνοστεφανωμένοι.
• Να βλέπω τις «μικρές» ομάδες να αδικούνται συνέχεια προς όφελος των «μεγάλων».
• Να μπαίνω σε ταξί και ο ταρίφας να είναι τόσο ευγενικός όσο λιμενεργάτης στο Ρότερνταμ. Επίσης, την επόμενη φορά που κάποιος χωρίς να με ρωτήσει θα πάρει άλλες έξι κούρσες και θα κοτσάρει και τρέιλερ με Αλβανούς από πίσω για να φύγει καρφί για Τεπελένι μετά την Καλλιθέα, θα τους λούσω όλους με βετζίνα και θα τους κάψω χωρίς τύψεις ακούγοντας «burn, motherfucker, burn».
• Να βλέπω τον Μπέζο να κάνει τον πατέρα και την Κάρμεν Ρουγγέρη τη γιαγιά σε όλες τις σειρές που παίζουν στην τηλεόραση.
• Να πηγαίνω στην τουαλέτα της «SportDay» και να παίζει στο χείλος της χέστρας πιο πολλή τρίχα κι απ' το μουστάκι του Τσιαντάκη και τις μπαρμπέτες του Κόκοτα. Τι διάολο, με τσατσάρα έρχονται όλοι και ξηγιούνται σενιάρισμα στα κιόλια στο κατούρημα στη δουλειά;
• Να μην αναγνωρίζεται το μεγαλείο του Georgios Papadegonas (πληκτρολογήστε στο Facebook το παραπάνω όνομα και θα με θυμηθείτε).
• Να ακούω για πεσίματα φασιστών σε αλλοδαπούς. Και καλά, ρε μάγκες, ακόμα δεν έχετε καταλάβει ότι ειδικά σε περιοχές τύπου Αγίου Παντελεήμονα ο χρυσαυγίτης είναι πλέον ο αλλοδαπός;
• Να με βάζει η γυναίκα μου να βλέπω τα «Ματωμένα Χώματα» του Κουτσομύτη, σειρά στην οποία ο πρωταγωνιστής παίζει να είναι πιο ατάλαντος και από τα καϊνάρια που πρωταγωνιστούν στο θέατρο της Τετάρτης στην Αννίτα, ενώ σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες μένει Αταλάντου και Ατέχνου γωνία. Αν δεν ήταν και η Ματσούκα, καλύτερα να με πήγαινες να δω τα άπαντα της Ντενίση σε ένα Σαββατοκύριακο.
• Να βλέπω φραγκάτους κοκοβιούς να παίζουν παιχνίδια στην πλάτη της ΑΕΚ, την οποία τόοοσο αγαπούν. Η αγάπη τους είναι σαν των ηθοποιών, που όταν τους ρωτούν «πώς πάει η συνεργασία σας;», όλοι απαντούν «πάρα πολύ καλά, περνάμε υπέροχα, τον Ταδοπουλίδη τον αγαπώ πολύ» αλλά έχουν κάνει όλοι αφαίρεση χολής, γιατί δεν μπορούσε η καημένη να στάξει άλλο.
• Να ακούω μπαλαδόφατσες να κάνουν τις ίδιες και τις ίδιες δηλώσεις. «Εεε, κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, στο τέλος θα δούμε τι έχουμε κάνει και...». Κλαίω για τη μέρα που θα βγει το αλάνι που θα πει: «Ναι, ρε, κοιτάμε όλα τα παιχνίδια μαζί και άμα γουστάρω κάνω απολογισμό από τώρα. Και θα δίνουμε το 60% για την ομάδα, το άλλο 40% θα το κρατάμε για πάρτη μας».
• Να ακούω παπάρες από τους Ελληνες σπορτσκάστερ. Η τελευταία ήταν το «Η ΑΕΚ ζευγάρωσε (διπλασίασε, το σωστό) τις επιτυχίες της με τον Εντίνιο». Και τι έβγαλε; Τον Επιτυχημένο Εντίνιο;
Σιχάθηκα γενικά...

H ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Σκαστός απ' τη γυναίκα του πήγε στο καζίνο ο Χουανφράν και, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους παίκτες της ΑΕΚ, δεν δεχόταν να βγάλει φωτογραφίες με τον κόσμο;

ΤΣΟ και ΛΟ!

Γράφει ο Babis Παράγκας-Βαλές
paragas_vales@yahoo.com

Κερνάμε ΤΣΟ και άμα λάχει και ΛΟ...

«Η κίνηση των παικτριών του Παναθηναϊκού να εμφανιστούν στην απονομή του πρωταθλήματος με μπλουζάκια που είχαν από πίσω τυπωμένο το υβριστικό σύνθημα "ΤΣΟ και ΛΟ" και την υπογραφή "Θύρα 13" ενόχλησε τον Ολυμπιακό, ο οποίος δεν αντέδρασε άμεσα διότι ήθελε να προστατεύσει το άριστο κλίμα που υπήρχε στους φιλάθλους του εν όψει των τελικών αγώνων πλέι οφ των Ανδρών, ώστε να αποφευχθούν "απαντήσεις" που θα οδηγούσαν σε βίαια επεισόδια».
Καθόμουν στο γραφείο μου στη «SportDay» όταν το μάτι μου έπεσε πάνω στο ρεπορτάζ του Κωνσταντίνου «The Body» Χατζηδημητρίου, το οποίο μου κίνησε την περιέργεια. Ετσι, πήγα στη «μαμά των σπορ», τη Βλασσοπούλου, να τη ρωτήσω τι σημαίνει «ΤΣΟ και ΛΟ».
- Ρούλα, τι πάει να πει «ΤΣΟ και ΛΟ»;
- Εεεε, χμμμ, γκουλπ, δεν μπορώ να σου πω... Ξέρεις... Εεεε...
- Τι πάει να πει, ρε παιδάκι μου, τόσο δύσκολο είναι;
- Οχι, αλλά, εεε...
- Ρε «Χάτζι», τι πάει να πει «ΤΣΟ και ΛΟ»;
- Δεν μπορώ να σου πω, ντρέπομαι.
- Ρε, τι πάθατε όλοι, τόσο δύσκολο είναι; Ρε Ρούλα;
- Δεν λέω, δεν λέω...
- Ρε Ελένη (η γραμματέας μας), εσύ ξέρεις;
- Ναι, αμέ, πάει να πει λούΤΣΟ και ξύΛΟ.
- Λούτσο;
- Ναι, αλλά με Πι αντί για Λάμδα...
-Αααα, τώρα κατάλαβα...
Αφού, λοιπόν, τελείωσα τη συζήτηση με το παπαδοκόριτσο Βλασσοπούλου, που έρχεται στη δουλειά με τα μανουάλια στα χέρια και στάνταρ λιβανιστήρι στην τσάντα, αλλά και την πιο πικάντικη και γεμάτη υποννοούμενα Ελένη, σκέφτηκα ότι σιγά, ρε παιδάκι μου, δεν έγινε και τίποτα, τι γράψανε τα κορίτσια στα μπλουζάκια και στραβώσανε τόσο πολύ στον Ολυμπιακό; Σιγά τα ωά... Μάλιστα, αν στον Θρύλο είχανε και χιούμορ, θα μπορούσαν να απαντήσουν με μια ωραία ανακοινωσούλα, να πέσει το ανάλογο γέλιο και να τελειώσει το θέμα. Ας πούμε, αν το «ΤΣΟ και ΛΟ» αφορούσε εμένα, θα τους απαντούσα εύκολα ως εξής:
Αγαπητά μου κορίτσια, κορμάρες μου, χνουδωτά μου γατάκια, που ομορφαίνετε με την παρουσία σας το ελληνικό βόλεϊ και τον αθλητισμό γενικότερα, είδα το μήνυμα στα μπλουζάκια σας και κατασυγκινήθηκα, με δάκρυα στα μάτια σας γράφω. Μόνο που, επειδή απ' ό,τι γνωρίζω ΤΣΟ δεν έχετε για να μας τον δώσετε, μάλλον τον ζητάτε να σας τον δώσουμε εμείς. Και καλά κάνετε, διότι ποιος πιο αρμόδιος να μιλήσει για ΤΣΟΥΣ από μια γυναίκα; Ισως ο Χάρης Σιανίδης ή ο Τζίμι Σόμερβιλ, ρε παιδάκι μου, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα... Οσο για το ΛΟ, εντάξει, δεν τραβάω τέτοια ζόρια, γουστάρω πιο πολύ τις τρυφερότητες και τα απαλά φιλάκια στα λαιμουδάκια, αλλά άμα εσάς το τραβάει η ψυχούλα σας και θέλετε ντε και καλά το σόπι σας και το μπερντάκι σας, χαλάω εγώ χατίρια; Με την καμία, ποτές. Οπότε ελάτε μια βόλτα από το σπίτι μου και θα κεραστείτε και τον ΤΣΟ σας και τα κωλοσκαμπιλάκια και τα πυγοραπίσματά σας θα φάτε, να γουστάρετε. Αν, παράλληλα, νομίζετε ότι επειδή είσαστε πολλές δεν θα σας καταφέρω, πλανάσθε πλάνην οικτράν. Φιλοξενώ σπίτι μου κάτι φιλαράκια από το Βέγκας που το βλέπουνε με το μακαρόνι και μένουνε Αγαμήτου και Απάρτου γωνία, δεν τους παίρνει ούτε ο ύπνος, λέμε. Οπότε και τον ΤΣΟ σας θα φάτε όλες και το ΛΟ σας και θα κάνετε και ένα ψυχικό σε αυτή την άτιμη κενωνία που ζούμε. Μένω Αγίου Μελετίου 31, Πατήσια.
Σας αγαπώ, Babis.
ΥΓ.: Βαρέστε το κουδούνι Μπέλλος, γιατί χρωστάω σε κάτι άτομα λεφτά και το 'χω αλλάξει. Τρεις φορές, με μια ελαφρά διακοπή από τη δεύτερη προς την τρίτη.
Ε, ωραίο δεν ήτανε; Ούτε παρεξηγήσεις ούτε τίποτα. Το μόνο κακό είναι ότι πάλι σοβαρά το άρχισα το κείμενο και πάλι στο τέλος ΝΙ και ΛΟ το έκανα (νιΝΙ καπέΛΟ)...

Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
ΤΣΟ χωρίς ΛΟ γίνεται; Πλέον όχι...

Τομ Σέλεκ, το στρίβεις το πόμολο;

Babis Παράγκας-Βαλές

paragas_vales@yahoo.com


Το τινάζεις το λουκούμι;


Μια φορά κι έναν καιρό ένας αγνός συντάκτης μιας τίμιας εφημερίδας είχε γράψει ένα άρθρο σχολιάζοντας τον σταρ της τηλεόρασης Τομ Σέλεκ. Αυτό το άρθρο, όμως, δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, κανείς δεν ξέρει γιατί. Θα δημοσιευτεί, όμως, σήμερα…

«Είμαι συγκλονισμένος, αναγνώστη. Ολα σε αυτόν τον κόσμο έχουν αρχίσει να καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Νιώθω σαν να βρίσκομαι στην Ατλαντίδα τη στιγμή της καταστροφής της. Αφορμή για όλα αυτά ήταν ΕΝΑ και μόνο τηλεφώνημα. Βαγγέλης στην άλλη γραμμή:

(Αφού έχει προηγηθεί ανούσια για το κοινό συζήτηση…)

- “Ετσι που λες, ρε μαλέα. Α, δεν σου ‘πα… Το ‘ξερες ότι ο Μιχαλάκης ο Σταμούλης, που ήμασταν μαζί στο Δημοτικό, ο Μιχαλάκης, ρε, που καθόταν τελευταίο θρανίο, το ’ξερες ότι είναι πιο gay κι απ’ τον Τομ Σέλεκ; Τον είδα προχθές με τρίπατο και τσαντάκι στράπλες να κατεβαίνει τη Φωκίωνος και κουνιότανε τόσο πολύ που απ’ τις δονήσεις ξεκολλάγανε τα πλακάκια”.

(Το ακουστικό μού πέφτει απ’ τα χέρια. Gay ο Τομ Σέλεκ; Βόηθα, Παναγιά, να αντέξουμε κι αυτόν τον πόνο.)

- “Τι λες, ρε γελοίε; Είναι αδερφή ο Τομ Σέλεκ; Θα μας τρελάνεις; Αυτός κάποτε ήταν ανδρικό σύμβολο”.

- “Ρε, για τον Μιχαλάκη σου λέω, ποιος Τομ Σέλεκ; Για παράδειγμα το ‘φερα”.

- “Ρε, ποιος Μιχαλάκης; Κατάλαβες τι είπες τώρα; Θα μας τρελάνεις;”.

- “Καλά, ρε φίλε, μην τσαντίζεσαι…”.

- “Ρε, τράβα πηδήξου κιόλας, που θα μας πεις…” (κλικ… κλείσιμο τηλεφώνου).

Για δέκα λεπτά ήμουν έξαλλος. Για σκεφτείτε το: το να ακούς ότι ο Τομ Σέλεκ είναι gay είναι σαν να σου λένε ότι είδαν τον Ζαμπούνη να τρώει παϊδάκια με τα χέρια, τίγκα στη λίγδα, κρατώντας σημαία του ΚΚΕ, και μετά να ρεύεται και να πέρδεται συγχρόνως. Σαν να σου λένε ότι είδαν τον Τσιάρτα να διεκδικεί μπαλιές σαν λυσσασμένο πίτμπουλ και να μαζεύει τις κάρτες λες και παίζει αγωνία και του κάτσανε εφτάρια. Σαν να σου λένε ότι είδαν τον Σταμάτη Κόκκοτα να έχει ξουρίσει μπαρμπέτα, ρε παιδάκι μου!

Μπήκα κι εγώ στο Ιντερνετ να το ψάξω το θέμα. Κι εκεί ο Βαγγέλας, για κακή μου τύχη, βγήκε σωστός. Ε, ναι, λοιπόν, ο Τομ Σέλεκ είναι τόσο gay, που ο Ελτον Τζον σε σχέση μ’ αυτόν τα σούρνει και αφήνει και αυλάκι πίσω, σαν φρέζα από τρακτέρ. Ο Τομ όχι μόνο βάζει τον κολιό στο ξίδι, αλλά καίει τη βάτα (σκεφτείτε τον τρόπο που καπνίζουν οι gay…) και με τα δύο χέρια.

Προς Θεού, δεν τρέχει τίποτα με τους ανθρώπους του τρίτου φύλου, μια χαρά παιδιά είναι και με γεια τους, με χαρά τους, αλλά όχι, ρε φίλε, να μας το παίζεις και αντρούκλα, να πρωταγωνιστείς στο “Magnum”, να σε έχουμε αφίσα στο δωμάτιό μας (όχι εγώ, ένας φίλος…) κι εσύ όπου βλέπεις τρούχα και μπράτσα να σου γυρνάει το μάτι ανάποδα ωσάν τις μπάρες στα φρουτάκια… Ελεος. Τραγούδα σε κάνα μιούζικαλ, βγες και πες “οι αγαπημένες μου performer είναι η Μπάρμπρα Στρέιζαντ και η Αλίκη Βουγιουκλάκη”, να τη σακουλευτούμε λίγο τη δουλεία. Κεραμίδα μας ήρθε…

Τουλάχιστον δεν πήρες τον ρόλο του Indy απ’ τον Χάρισον τον Φορντ (γιατί είχε “παίξει” αυτό το σενάριο), γιατί ‘θα ‘χες πάρει φεντόρα, δερμάτινα και μαστίγιο και δεν ‘θα ‘χε μείνει γερμανικός ανδρικός κώλος άδαρτος και κοντάρι απ’ αυτά που κρατούσαν τις σβάστικες όρθιο. Ποιος, εσύ, με τον τσιγκελωτό τον μύστακό σου και την τριχωτή κορμοστασιά σου, που είσαι ο μόνος που θα μπορούσε να παίξει τον βασικό ρόλο στη βιογραφία του allenatore Νικολό Αναστόπουλου, που έδωσε άλλη διάσταση στη διαφήμιση αποσμητικών και το ανάποδο ψαλίδι…

Ρε μπαγάσα, δεν το περίμενα, με στεναχώρησες σήμερα…





ΕΠΙΛΟΓΟΣ

“Ξέρω ότι ο Τομ Σέλεκ είναι gay, μια και είχα σχέση μαζί του για τέσσερα χρόνια. Ξέρω ότι απολάμβανε την έγγαμη ζωή, αλλά αυτή αποτελεί μια κάλυψη για τον άσβεστο πόθο που έχει για νεότερούς του άνδρες και αγόρια. Λυπάμαι για σας που πιστεύετε ότι είναι ετεροφυλόφιλος. Είναι gay, αποδεχθείτε το”. Γραμματάκι τραβηγμένο απ’ το ατελείωτο σούσουρο που γίνεται στο Διαδίκτυο για το αν ο συμπαθής Τομ το ράβει το κοστούμι».

Καλό δεν ήταν;

Σκληρά «κόκκινα» αγόρια...

Γράφει ο Babis Παράγκας-Βαλές
paragas_vales@yahoo.com




Σκληρά «κόκκινα» αγόρια

Δεν αντέχω άλλο, έχω τρελαθεί... Βλέπω τηλεόραση, πέφτω πάνω στη Σκόρδα και τους τηλερουφιάνους της. Λέω να κάνω λίγη αποτοξίνωση και να διαβάσω καμιά εφημερίδα, πέφτω πάνω στο οπαδικό παραλήρημα του macho αγοριού Χάρη Ρώμα στον «Πρωταθλητή». Πώς μετά να μην πέσεις στον τζόγο, στα ναρκωτικά ή και στα δύο μαζί; Ας τα πάρουμε απ' την αρχή...
Εχω μόλις ξυπνήσει προχθές και ανοίγω το βλακοκούτι για να πιω μια τζούρα καφέ. Βλέπω πρώτο πλάνο τις μπόμπες της Φαίης και λέω: «Ωραία, άσ' το εδώ που έχει και αξιοθέατα». Η Φαίη σηκώνεται, πηγαίνει σε μα συσκευή και λέει επιλέξει χαμογελώντας: «Πόσο σας αγαπάω, τηλερουφιανάκια μου, που μου τα λέτε όλα...». Μισό να το καταλάβω. Υπάρχει ανοιχτή γραμμή στην οποία αν έχεις δει στον δρόμο τον Τζον Γλάστρα ή τον Θέμη Ατάλαντο παίρνεις και το λες και μετά η γλυκιά και τουμπανάτη Φαίη το περνάει στο καπάκι στο ακροατήριο; Ωραία... Και άντε και η γραμμή υπάρχει. Υπάρχει κόσμος που όταν δει τους παραπάνω τσελέμπριτι: α) να τρώνε στον δρόμο, β) να περπατάνε χέρι χέρι με μια γκόμενα, γ) να χαμουρεύονται μεταξύ τους ακούγοντας Βουγιουκλάκη ή Στρέιζαντ, ρε αδερφέ -κακό είναι; Κακό είναι γαμώ την..-, δ) να κάνουν ό,τι γουστάρουν τέλος πάντων, ξηγιέται τη μαύρη κουκούλα, σηκώνει τηλέφωνο και τα δίνει όλα στην μπομπάτη Σκόρδα και τα τρελά, αρρενωπά και «σακουλάτα» αγόρια που βρίσκονται στο πάνελ της; Πόσο τελειωμένος πρέπει να είσαι ώστε μόλις βλέπεις μαϊντανό στον δρόμο να θυμάσαι τον Αρτέμη και να παίρνεις τηλέφωνο στα κανάλια για να δώσεις την είδηση; Και το λέω με το χέρι στην καρδιά: απ' το να φτάσω στο σημείο κάποτε να δω στον δρόμο τον οποιονδήποτε έχει ζήσει τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας του Γουόρχολ και να πάρω τηλέφωνο σε κανάλι για να δώσω την είδηση, χίλιες φορές πρεζάκιας να κάνω τράκα για βετζίνα στην 3ης Σεπτεμβρίου. Μα τημπαναΐα. Μόνο μια τελευταία ερώτηση: τουλάχιστον παίρνουν κάνα φράγκο όλοι αυτοί οι κακομοίρηδες ή το κάνουν για το κέφι τους; Διότι αν συμβαίνει το δεύτερο, κλάφ' τα όχι Χαράλαμπε, αλλά ακόμα κι αν κάποτε σε λέγανε Θανάση και τώρα Σία... Αλλά για μισό. Μίλησα πιο πάνω για σκληρά αγόρια; Ας το προχωρήσω λίγο...
Ο Χάρης μου, λοιπόν, αυτό το σκληρό αλλά και γλυκό αγόρι, έδωσε μια συνέντευξη στον «Πρωταθλητή» στην οποία μίλησε εκ βάθους καρδίας και έδειξε πώς πρέπει να είναι ο σωστός ο γαύρος, ο πρόστυχος, ο σεξουαλικός. Αλλο που ένας φίλος μου φόλα Ολυμπιακός από τη στιγμή που διάβασε την εν λόγω συνέντευξη έχει να πατήσει για καφέ στο στέκι καμιά βδομάδα και φημολογείται έντονα ότι κυκλοφορεί στη Γλυφάδα με μπλούζα Καραγκούνης, Tommy Hilfiger σορτσάκι και Stan Smith αθλητικό, όπως ο κάθε αξιοπρεπής φλώρενς βάζελος. Τέλος πάντων, για τον Χάρη μιλούσαμε, που άνοιξε την καρδιά του και έδειξε ότι είναι πιο κόκκινη κι απ’ τη σημαία του ΚΚΕ. Και μην ακούσω αντιδράσεις. Τι περιμένατε να είναι ο Χάρης. Βάζελος; Με την καμία. Με τριφύλλια και τέτοια θα ασχολούμαστε; ΑΕΚτσής; Πολύ μπανάλ ο δικέφαλος αετός, ορθοδοξία και κουραφέξαλα. Ενώ ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος… Αυτό είναι το σήμα που μιλάει στην καρδιά του, ιφ γιου νόου ουάτ άι μιν. Κλείνοντας, όσον αφορά την υποκριτική ικανότητα του Χάρη, τον είχα δει σε ένα επεισόδιο στο «Καφέ της Χαράς» να κρυφοκοιτάζει τη Λουιζίδου και να μην μπορεί να κρατήσει τον πόθο του, και σε έπειθε όσο και αυτά τα αλάνια που σε σταματάνε κατά καιρούς στον δρόμο και σου λένε: «Φιλαράκι, έχω αυτό το Rayban το γυαλί, σ’ το αφήνω ένα τριαντάρικο γιατί είσαι εσύ, όχι τίποτε άλλο»…





Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Γκάλοπ: Ο Ριβάλντο τι ήταν τελικά; Μεγαλύτερος παίκτης από τσίπης ή μεγαλύτερος καρμίρης από ποδοσφαιριστής; Απαντήσεις στο mail…

Αγνή ΠΑΟΚτσήδικη ψυχή

Γράφει ο Babis Παράγκας-Βαλές

paragas_vales@yahoo.com


Αγνή ΠΑΟΚτσήδικη ψυχή

Θυμάσαι, βέβαια, τη φάση που διαδραματίστηκε στο τέλος του αγώνα του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ, όταν ο Klapanaras 4 πήδηξε μέσα στο γήπεδο με σκοπό να κεράσει ξανάστροφα χαστούκια τον εθνικό μας κηπουρό, αλλά τελικά πήρε και για το σπίτι από τον Αντωνάκη, που ως άλλος Ραλφ Μάτσιο κέρασε τον αγνό φίλαθλο του «Δικεφάλου του Βορρά» κλοτσά-γεράκι που θα συζητιέται για χρόνια στα ποδοσφαιρικά στέκια της συμπρωτεύουσας -και όχι μόνο-, επιβεβαιώνοντας το αρχαίο ρητό που λέει «μαλλί μπαμπάκι, ψωλή φαρμάκι».
Ραδιοφωνικός σταθμός της Θεσσαλονίκης, όμως, ήταν ο μόνος που είδε το φως της αλήθειας, μεταδίδοντας την είδηση ότι «φίλαθλος του ΠΑΟΚ μετά το τέλος του ματς μπήκε στο γήπεδο με σκοπό να ζητήσει τη φανέλα του Νικοπολίδη, αλλά ξυλοκοπήθηκε άγρια από τον γκολκίπερ του Ολυμπιακού». Και επειδή έχω κάποιες μικρές ενστάσεις, μικρές λέγω, αλλά και επειδή μίλησα με κάποια άτομα που είναι μέσα στα πράματα και ξέρουνε τι τρέχει στην πιάτσα, μπορώ να σου πω τι έγινε και να αποφασίσεις εσύ τι είναι αλήθεια και τι ψέμα.
Ο Klapanaras 4 ήταν συμφοιτητής στη Γεωπονική της Θεσσαλονίκης με τον Αντώναρο, αλλά και θαυμαστής του λόγω και των δύο ιδιοτήτων του, του keeper και του κηπουρού. Επειδή τον ταλαίπωρο τον έχουνε φάει η μουχρίτσα και ο βέλιουρας σε ένα κτηματάκι που έχει, είπε να μπει μέσα να του ζητήσει δυο συμβουλές. Ο Αντώνης, που εκτιμά απεριόριστα τον εν λόγω αγνό φίλαθλο του «Δικεφάλου», έτρεξε προς το μέρος του να τον αγκαλιάσει, αλλά σκόνταψε και κατά λάθος του έσκασε εναέριο απτσάκι στην καρωτίδα με τα εξάταπα, ως άλλος Βρασίδας Λι στις «Ματωμένες γροθιές του καράτε». Ταυτόχρονα, κάποιος απ' τη φυσούνα φώναξε στον Αντώνη ότι δεν έχει μείνει πολύ ζεστό νερό για τα ντους και ο κοσμαγάπητος και λαοπρόβλητος keeper, που είναι και λίγο κρυουλιάρης, έφυγε σφαίρα για τα αποδυτήρια, ακολουθούμενος από τον Μουσλίμοβιτς, που κι αυτός έχει χιονίστρες και έτρεξε να προλάβει το ζεστό νερό στον θερμοσίφωνα.
Αν, τώρα, εσύ είδες κάτι άλλο, δύο τινά συμβαίνουν: αν θεωρείς υπαίτιο τον Αντώνη, ανήκεις στους εχθρούς του Ολυμπιακού, στους ανθρώπους που αν τους είχε μπροστά του ο Σάββας θα τους ροχάλιαζε στη μάπα με ευχαρίστηση. Αν, από την άλλη, θεωρείς υπαίτια την αγνή ψυχή του ΠΑΟΚ, ανήκεις στο κατεστημένο της Αθήνας και πάνε φάε κάνα-δυο καλαμάκια να στανιάρεις, εμείς με τα καλάμια πίνουμε φραπέ.
Εγώ μια φορά την αλήθεια σ' την είπα...

Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Και όχι μόνο της εβδομάδας, αλλά και της χρονιάς και του αιώνα: πώς γίνεται ένας άνθρωπος να την παλέψει με 700 ευρώ τον μήνα; Μου φαίνεται αδύνατον...

Freddo και στα μνημόσυνα

Γράφει ο Babis Παράγκας-Βαλές

paragas_vales@yahoo.com



«Freddo και στα μνημόσυνα»



Ποιο «Status» τώρα και κουραφέξαλα; Ανδρες της χρονιάς ήταν αυτοί που διάλεξε; Δεν το δέχομαι με τίποτα. Γι’ αυτό και γω, αναγνώστη μου, θα επαναστατήσω για μια φορά ακόμα και θα σου γράψω ποιοι ήταν οι πραγματικοί άνδρες της χρονιάς, οι σακουλάτοι, αυτοί που όταν ο ράφτης τούς ρωτάει για το παντελόνι «αριστερός ή δεξιός, κύριε;», απαντάνε «κάνε θήκη κι απ’ τις δυο μεριές», αυτοί τέλος πάντων που αν περάσουν από χώρο που υπάρχουν πολλές γυναίκες μετά βγαίνει στάνταρ σφουγγαρίστρα. Πάμε, λοιπόν, αλλά αντίστροφα, απ’ το τέλος στην αρχή.



7. Σωτήρης Κυργιάκος. Μπαίνει στη λίστα μόνο και μόνο για την ατάκα του φίλου μου του Jeremiah Lov σε μια κουβέντα που είχαμε. «Για όλα φταίει ο Κυργιάκος φέτος, Babis», μου λέει. «Γιατί;». «Θυμάσαι που λέγαμε τον Λυμπερόπουλο μαυρόγατα και ότι επειδή είναι ορκισμένος να μη σηκώσει κούπα στη ζωή του, άμα τον κεράσεις ελληνικό καφέ θα τον πιει με το καλαμάκι; Ε, ο Κυργιάκος έχω να σου πω ότι και στα μνημόσυνα freddo παραγγέλνει…». Μεγάλα λόγια μεγάλου ανδρός…



6. Περπαρίμ Χετεμάι. Με τη φράντζα που έσκασε μύτη στο προχθεσινό ματς με την Ξάνθη δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα. Θύμισε Τάκη Ζαχαράτο από την εποχή που εμφανιζόταν στις «Μορφές» στον Πειραιά, με μαλλί κρέπα και χωρίστρα Τζεβελέκος ταυτόχρονα. Δεν προκαλεί απορία που από την εξέδρα κάποιοι σκληροί ανάμεσα στα συνθήματα φώναζαν «θεά είσαι, αγάπη μου», μια και τέτοια καπέτα ούτε ο Λάκης Γαβαλάς στα ντουζένια του.



5. Γιώργος Kαραγκούνης. Γιατί δεν μασάει πουθενά, σε κανένα γήπεδο, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος. ΑΕΚ είμαστε, αλλά να τα λέμε τα σωστά και τα ωραία. Επίσης, για την ερώτηση που του έκανε ο Ρόσι μετά το τέλος του ματς, όταν του είπε: «What is the meaning of the words “balla, re, edo balla, re paidia”, that you were shouting for the whole match?» («Τι σημαίνουν οι λέξεις “μπάλα, ρε, εδώ μπάλα, ρε παιδιά”, που φώναζες σε όλο το ματς;»).



4. Ντέμης Νικολαΐδης. Γιατί ποτέ ένας που το ‘παιζε τόσο πολύς δεν αποδείχθηκε τόσο λίγος. Κι αυτό κατόρθωμα είναι. Και γιατί ποτέ ένας που πούλησε τόση ΑΕΚοφροσύνη δεν εγκατέλειψε την ομάδα στα δύσκολα, και μάλιστα δύο φορές. Μέχρι κι ο Τσιάρτας, που είναι πιο φλώρος κι απ’ τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, όταν είχαν σκουρύνει τα πράγματα δεν την έκανε. Ενώ ο κοντός… Από μπάλα καντάρια, από ψυχή γραμμάρια.



3. Πάμπλο Γκαρσία. Γιατί είναι ο μόνος που έδωσε πραγματική αφορμή στον Ντιόγο για να πέσει. «Πέφτεις συνέχεια χωρίς λόγο; Θα σου δώσω εγώ έναν». Και του ξηγήθηκε το μπουκέτο που έκανε τα ΠΑΟΚια να τον τυπώσουνε σε μπλουζάκια ως άλλο Τσε Γκεβάρα, με τη λεζάντα «Comandante Pablo». Γιατί τα ΠΑΟΚια ξέρουν να αναγνωρίζουν τους πραγματικούς ήρωες. Αυτά είναι…



2. Δημήτρης Χατζηχρήστος. Γιατί έδειξε ότι η κωλοτούμπα είναι σαν το ποδήλατο. Απαξ και τη μάθεις δεν την ξεχνάς ποτέ. Πλέον περιμένουμε όλοι τη σκηνή που θα συναντηθεί τυχαία στον δρόμο με τον Ντούσκο και με μουσική υπόκρουση το «Ενα καλοκαίρι» –φέρνει και λίγο σε Κομνηνό ο Μητσάρας– θα χαμουρεύονται σε slow motion υπό τα έκπληκτα βλέμματα των περαστικών.


1. Χάρης Σιανίδης. Δεν έχει γιατί και πώς και τέτοια. Αν δεν ήταν στην πρώτη θέση των ανδρών της χρονιάς ο Χάρης, που μας έμαθε ότι κι εμείς επιτέλους μπορούμε να φορέσουμε την μπουτονιέρα μας –που ντρεπόμασταν τόσα χρόνια– και να βγούμε έξω, ποιος θα ήταν;





Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Δηλαδή εσείς τώρα πιστεύετε ότι θα στρώσει η διαιτησία επειδή έφυγε ο «Κατάπτυστος» και ήρθε ο «Σόφο»; Πολλές φορές τα φαντάσματα στοιχειώνουν για καιρό τα σπίτια...

Περί χρωμάτων...

Γράφει ο Babis Παράγκας-Βαλές
paragas_vales@yahoo.com

Αχρωματοψία

Μια απορία που είχα πάντα ήταν αν οι άνδρες έχουμε κάποιου είδους δυσχρωματοψία ή αχρωματοψία, ενώ οι γυναίκες είναι ικανές να διακρίνουν όλα τα χρώματα. Δεν με πιάνεις; Περίμενε…
Οι άνδρες, φίλε ή φίλη μου, βλέπουνε τα βασικά: κόκκινο, κίτρινο, μπλε και τις κλασικές αποχρώσεις τους, πράσινο, καφέ κ.λπ. Γι’ αυτό και όταν μιλάνε π.χ. για έναν παίκτη της ομάδας που αγαπούν λένε: «Την τιμάει, ρε, την πράσινη φανέλα ο μπάρμπα Γιάνναρος ο Γκούμας». Ή «ο Καρεμπές, ρε, τα φόρεσε τα ερυθρόλευκα και έπαιξε μπαλίτσα ο άνθρωπος, δεν ήρθε για τα ένσημα». Εχεις ακούσει ποτέ άνδρα –κανονικό, όχι από αυτούς που βγαίνουν στα μεσημεριανάδικα και στις Χρουσσαλάδες- να λέει: «Καραγκούνη, είσαι τρέλα με τη βεραμάν φανέλα»; Ή είδες κανέναν μετά τη νίκη της Ν.Δ. στις προηγούμενες εκλογές να φωνάζει ότι «όλη η Ελλάδα είναι σκούρο τιρκουάζ»; Αν είχαν γίνει αυτά ή θα γύρναγες πίσω σου και θα έβλεπες γυναίκα ή θα αντίκριζες τον γνωστό μόδιστρο Χάρη Σιανίδη, που, χωρίς καμία διάθεση προσβολής, όταν περπατάει δεν φημίζεται ότι τα σούρνει και αφήνει και αυλάκι πίσω του... Με τον άνθρωπο που καταδεικνύει απόλυτα τη διαφορά αυτή να είναι η Δέσποινα Μοιραράκη, την οποία όλοι έχουμε σε κάποια φάση της ζωής μας ακούσει να μιλάει για την μπορδοροδοκόκκινη μπουχάρα της, ενώ στιβαρά μεμέτια και γιαχαμπίμπια σιχτιρίζουν την ώρα και τη στιγμή που άφησαν τη χώρα τους για να έρθουν στην Ελλάδα και να βαράνε τρελές υπερωρίες για να κρατάνε όρθια τα πατσαβούρια.
Πού θέλω να καταλήξω; Πουθενά συγκεκριμένα. Απλώς έχω πει ότι βαριέμαι να γράφω μόνο για μπάλα και έγινε και κάτι προχθές που με παρακίνησε να γράψω το συγκεκριμένο κείμενο. Καθόμουνα σπίτι με μια φίλη –από αυτές που αν βγείτε έξω μαζί την πας για ένα βρόμικο ψητό Μαβίλη μετά το «ξίδι» και την κερνάς και δυο καθαρά ωμά μετά στο σπίτι, ιφ γιου νόου ουάτ άι μιν- και ενώ αυτή μαγείρευε για να τσιμπήσουμε κάτι, εγώ έβλεπα ΑΕΚ – Ολυμπιακός. «Τι γίνεται στο ματς;», με ρωτάει σε κάποια φάση. «Χάνουμε», της λέω. «Ποιοι είμαστε εμείς;». «Η ΑΕΚ». «Αυτοί με τις φανέλες ώχρα;». «Ποια ώχρα, ρε Νίτσα, κίτρινο είναι». «Ποιο κίτρινο, αγάπη μου, τι μας λες τώρα; Ωχρα είναι. Και της άλλης ομάδας είναι αιματί με λευκό». «Αιματί;». «Ναι, ρε Babis, το χρώμα του αίματος, μα καλά τυφλός είσαι;». «Εγώ, ρε Νίτσα, τι είναι αυτά που μας λες, θα μας τρελάνεις;». «Α, σόρι, αγάπη μου, ξέχασα ότι εσείς οι άνδρες έχετε δυσχρωματοψία. Ας γυρίσω στα μακαρόνια μου…».
Και γύρισε στα μακαρόνια της και τα ‘κανε και μούρλια. Αλλά όσον αφορά τα χρώματα, από συνεννόηση μηδέν. Τίποτα, τζίφος. Κι άμα δεν μπορείς να τα βρεις μαζί τους στα χρώματα, καταλαβαίνεις τι γίνεται στα άλλα, τα πιο σημαντικά, τα δύσκολα. Ελα, όμως, που αυτές δίνουν χρώμα στη ζωή μας, έστω κι αν εμείς δεν ξέρουμε ποιο είναι…

Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Πόσες φορές ακόμα θα ακούσουμε αυτό το «εντάξει, μωρέ, του χρόνου θα πάει καλύτερα η ομάδα» για την ΑΕΚ;

Γεια σου, ρε Χατζηχρήστο...

Γράφει ο Babis Παράγκας-Βαλές
paragas_vales@yahoo.com

Η κωλοτούμπα του αιώνα!

H φωνή του Αλέξη Κωστάλα, γλυκιά και απαλή, προλόγιζε τον καλλίπυγο ηγέτη της «Original», που ετοιμαζόταν να εκτελέσει το πρόγραμμά του. «Και εδώ βλέπουμε ένα νεαρό αθλητή, αυτός δεξιά είναι στον διάδρομο, με τη φόρμα με τον χρυσό δικέφαλο αετό και την ουρά κόκκορα, που ετοιμάζεται να εκτελέσει το δικό του σύντομο πρόγραμμα. Η μουσική είναι το "Επιστροφές, καταστροφές" του Πασκουάλε Τερζή και η χορογραφία του Αγη. Το κοινό χειροκροτεί και ο αθλητής αρχίζει. Ναι... Ναι... Πολύ ωραία, τώρα ετοιμάζεται για το διπλό Αξελ. Μα... Τι έγινε; Απίστευτο, κυρίες και κύριοι, μια νέα κίνηση που δεν έχουμε ξαναδεί! Ο Ελλην αθλητής αντί για Αξελ έκανε μια διπλοστριφογυριστή κωλοτούμπα που όμοιά της δεν έχει γίνει ποτέ! Η επιτροπή έχει σηκωθεί όρθια και χειροκροτεί! Με δάκρυα στα μάτια οι οπαδοί του Χατζηζρήστου τον πνίγουν στις αγκαλιές τους! Απίστευτο! Τέτοια κωλοτούμπα ούτε ο Βαρούχας, που είχε πει ότι ο Ντιόγο πέφτει, αλλά μετά τα τηλέφωνα που πέσανε ξηγήθηκε κο κο κο και το γύρισε ότι ο Ντιόγο είναι πιο σταθερός κι απ' το άγαλμα του Πουλόπουλου. Ζούμε μεγάλες στιγμές...».
Τι έγινε, ρε Χατζηχρήστο; Γιατί τέτοια κωλοτούμπα; Τι δήλωση ήταν αυτή; Εχεις καταλάβει ότι γίνεσαι πιο αστείος κι απ' τον άλλο Χατζηχρήστο στο «Της κακομοίρας», που έπαιζε τον Ζήκο, αλλά και πιο γραφικός κι απ' τα αγάλματα στα Νησιά του Πάσχα και τον Σάββα του γαύρου; Μεταφέρω τη δήλωσή σου επιλέξει: «Με την επιστροφή του Μπάγεβιτς την ΑΕΚ διακρίνει σταθεροποίηση και βελτίωση. Μέσα σε βάθος χρόνου ο ίδιος γίνεται κυρίαρχος της ιστορίας, μαζί με τους συνεργάτες του, Μανωλά και Γεωργαμλή. Εχει αλλάξει, μεγάλωσε... Δεν είναι πια ο Μπάγεβιτς που ήταν... Εχει μικρότερο βαθμό εγωισμού. Ολα δουλεύουν για τον ίδιο. Εξάλλου, δεν το έχει κρύψει και ο ίδιος ότι είναι ΑΕΚτσής...».
Εδώ ο μέσος ΑΕΚτσής θυμάται τις εποχές που πήγαινε γηπεδάκι και όλοι οι «Originalάδες» σκάγανε μύτη με Κέρμιτ και πανό για τους λόγους που ο Θεός δεν έδωσε παιδιά στον Μπάγεβιτς και τρελαίνεται. Και ο λόγος που τρελαίνεται έχει να κάνει με το ότι ή αυτός ή ο διπλανός του ή ο πιο παραπέρα, όταν τα παιδιά της Σκεπαστής άρχιζαν να βρίζουν τον Μπάγεβιτς, αντιδρούσε. Πολιτισμένα μεν, αλλά αντιδρούσε. Και έλεγε: «Ρε παιδιά, φτάνει πια, μην τον βρίζετε άλλο, αφήστε τον να κάνει τη δουλειά του...». Η κατάληξη ήταν στο χαλαρό να φάει ροχάλα στα μούτρα και στο πιο agressive να τόνε κερνάνε κλοτσές και σόπι τα «κίτρινα» αγόρια μέχρι να ξεράσει τα λουκάνικα που είχε φάει σπίτι του το μεσημέρι, να αλλαξοπιστήσει και να πει: «Εντάξει, ρε παιδιά, ένα λάθος κάναμε, θάνατος στον μπινέ τον Σέρβο».
Πάρε τώρα και ένα σενάριο από το μέλλον, αναγνώστη, για να γουστάρεις, και πες μου: αν συμβούν τα παρακάτω, η κατάσταση στην ΑΕΚ δεν θα είναι πιο σουρεάλ κι απ' τα βιβλία του Νάνου Βαλαωρίτη; Πάμε, λοιπόν...
Η ΑΕΚ έχει κάνει τρεις σερί γκέλες και ο Σερβοέλληνας είχε συμβολή σε αυτές, μια και δύο αλλαγές που έκανε στην άμυνα δεν είχαν βάλει τεμπεσίρι στο παπούτσι, ξηγήθηκαν το τσαφ και οι αντίπαλες ομάδες το εκμεταλλεύτηκαν και σκόραραν. Το κοινό του ΟΑΚΑ, κυρίως οι «κανονικοί», έχει αρχίσει να δυσανασχετεί, εκτός από τα παιδιά της «1», που δεν ακούνε κουβέντα για τον Ντούσκο, για τον οποίο είναι πλέον έτοιμα να πηδήξουν μπροστά σε όπλο που εκπυρσοκροτεί και να φάνε αυτοί τη σφαίρα, παρά να χαθεί άδικα ο κοσμαγάπητος κόουτς. Η ΑΕΚ δεν κάνει ούτε μία ευκαιρία και γύρω στο 60' το ρουφάει κιόλας. Εξαλλος κύριος με μουστάκι και γκριζαρισμένους κροτάφους σηκώνεται και φωνάζει επιλέξει: «Οξω, ρε "βάτραχε", μας έχεις καταστρέψει, πίσω, ρε, στην πατρίδα σου και στον Ερυθρό Αστέρα. Ετσι κι αλλιώς, γαύρος είσαι, Καλά σε κάνανε, ρε, και σε βρίζανε τα παιδιά τόσα χρόνια». Ο Roulis 21 δεν αντέχει... Λυγίζει από την οργή για τα άδικα λόγια του παραπάνω κυρίου και μαζί με κάνα-δυο φιλαράκια του τρέχουν προς το μέρος του και τον κάνουνε μπαούλο στο ξύλο, με τα χαστούκια να κάνουνε αντίλαλο σε όλο το ΟΑΚΑ και όλους τους άλλους να κάνουνε μόκο, μη γίνει καμιά στραβή και πάνω στην αναμπουμπούλα κεραστούν κι αυτοί καμιά ξώφαλτση...
Το θεωρείτε απίθανο κάτι τέτοιο; Εσύ, Χατζηχρήστο, τι λες;

Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Είναι αλήθεια ότι πλάνα της τελευταίας ταινίας του Αγγελόπουλου τα έχει τραβήξει ο Νταρμπισάιρ, που αποδεικνύεται καλύτερος με την κάμερα στα χέρια, παρά με την μπάλα στα πόδια;

Περί θρησκείας...

Γράφει ο Παράγκας-Βαλές
paragas_vales@yahoo.com



Με τη βοήθεια του Θεού
Εβλεπα ημιτελικό Κυπέλλου γαύρο με Αστέρα και παρατήρησα ιδιαίτερα μια φάση. Στο γκολ της Τρίπολης ο πατήρ Νίκος Κωστένογλου άρχισε να σταυροκοπιέται, να φιλάει τα κομποσχοίνια του, τέλος πάντων να κάνει όλες τις κινήσεις που προβλέπει ο «κώδικας Αγγελου Αναστασιάδη», που όταν η ομάδα του κέρδιζε γινόταν με τη βοήθεια του Θεού και όταν έχανε έφταιγαν οι καργιόληδες οι παίκτες, οι διαιτητές, οι παράγοντες, ο Νίκος Δαδινόπουλος και δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος, αλλά σίγουρα όχι ο Αγιος Πατάπιος, ο Αγιος Εφραίμ, ο Αγιος Ονούφριος ή όποιος άλλος παίζει βασικός στην ενδεκάδα του Παραδείσου.
Επίσης, κάθε φορά που βάζει γκολ Βραζιλιάνος παίκτης -ο Κακάς είναι ο χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος της εν λόγω κατηγορίας-, σηκώνει τα χέρια και δείχνει τον ουρανό. Λες και οι αντίπαλοι δεν πιστεύουν στον Θεό, αλλά έχουν τοτέμ και είδωλα στα σπίτια τους. Λες και ο Κύριος όταν παίζεται μπάλα επί Γης τσιμπάει το joystick του συμπαντικού PlayStation, ξηγιέται ντρίμπλα στον Βελζεβούλη, το καρφώνει και μετά βγάζει τη φανέλα, τον μανδύα, τη χλαμύδα ή οτιδήποτε, τέλος πάντων, φοράει, λέγοντας: «Πελατάκο Σατανά, ρούφα το τρομπόνι σου, βεντούζα, ρε, βεντούζα, βάλε φωτιά στα καζάνια, σ' την έσβησα την Κόλαση, σ' το 'κλεισα το μαγαζί».
Και δεν μπορώ να το καταλάβω, μα την Παναΐα. Με τίποτα. Πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι που έχουν φτύσει αίμα για να αποκτήσουν τις ικανότητες, τα skills που χρειάζονται για να παίξουν επαγγελματικά ένα άθλημα, όταν καταφέρνουν να φτάσουν στον στόχο τους, που είναι το γκολ στη συγκεκριμένη περίπτωση, να ευχαριστούν γι' αυτό τον Θεό. Ο.Κ., μάγκες, πιστεύετε πολύ στον Κύριο, το καταλαβαίνω. Με τους αντιπάλους, όμως, τι γίνεται; Είναι όλοι άπιστοι; Δεν είχαν εξομολογηθεί; Σκάει λάστιχο στον δρόμο και ξηγιούνται Παναγία κατευθείαν; Είναι οπαδοί του Μάκη Παπασημακόπουλου; Κι αν τύχει και χάσει η ομάδα του ευνοούμενου του Θεού, πάλι, τι έχει γίνει; Στράβωσε ο «μεγάλος» γιατί ξέχασε να πει το «Πάτερ ημών» ο παίκτης και τον έκανε Τζίμη Πατίκα ή Φάνη Τουντζιάρη εν μια νυκτί; Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά στο δικό μου το μυαλό ποδόσφαιρο και θρησκεία δεν πάνε μαζί, ειδικότερα όσον αφορά την επίτευξη ενός γκολ και τον πανηγυρισμό έπειτα. Αγιασμό δεν κάνει κάθε χρόνο και ο γαύρος και ο βάζελος; Γιατί τα πρωταθλήματα τα παίρνει ο πρώτος; Είναι ιμιτασιόν ο παπα-βάζελος και γιοσιμούρας γνήσιος ο παπα-γαύρος ή ο Κόκκαλης έχει περισσότερα λεφτά απ' τους πολυμετοχικούς και τσιμπάει μεγαλύτερη λαμπάδα το Πάσχα;
Προσωπικά δεν πιστεύω ιδιαίτερα στον Θεό και νομίζω ότι φαίνεται από το παραπάνω κείμενο. Σέβομαι την πίστη του καθενός και την ανάγκη του να εναποθέσει τις ελπίδες του σε κάτι ανώτερο, πιο δυνατό από αυτόν, αλλά ειδικότερα όσον αφορά το ποδόσφαιρο και τα σπορ θεωρώ ότι ρόλο παίζουν, πρώτον, το ταλέντο και, δεύτερον, η δουλειά που θα ρίξει κάποιος ώστε να φτάσει να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο και να καθιερωθεί εκεί. Οσο για περιπτώσεις τύπου Κακά ή πατέρα Κωστένογλου, για τον πρώτο έχω να πω ότι και Παναγίες με χριστοκάντηλα να ξηγιότανε έπειτα από κάθε γκολ, πάλι θα σκόραρε στο επόμενο ματς γιατί είναι παικτούρα, ενώ για τον δεύτερο ότι απλώς έχει πλάκα η όλη φάση με τα κομποσχοίνια και τις λιτανείες σε κάθε παιχνίδι της ομάδας του.
Στην τελική, αν τα πράγματα ήταν έτσι, ο Μαραντόνα, που δεν νομίζω να είναι και πολύ θρήσκος, θα ήταν πιο άμπαλος απ' όλη την ομάδα του novaΣΠΟΡ FM μαζί, που ο καλύτερος επιθετικός της δεν πετυχαίνει δεξαμενόπλοιο απ' τα δύο μέτρα και ο καλύτερος αμυντικός δεν κόβει ούτε με τράπουλα αποτελούμενη μόνο από βαλέδες -μήπως, όμως, αυτό γίνεται γιατί ο κόουτς Χελάκης δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε θεούσος; Μήπως επειδή σε εκείνο το θρυλικό ματς τον είχε αποβάλει ο διαιτητής γιατί έριξε πιο πολλά καντήλια απ' όσα έχει όλη η Μητρόπολη; Για κάτσε ένα λεπτό... Μαραντόνα είπα; Ρε, αυτός δεν είναι ο θεός; Εδώ με το χέρι έβαλε γκολ και από ογδόντα χιλιάδες άτομα δεν το είδε μόνο ο διαιτητής. Πάλι το ξεφτίλισα το κείμενο, σοβαρά το άρχισα, αλλά δεν άντεξα...


Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Συνεχίζοντας τα παραπάνω, αν παίξουν Βραζιλία - Ισραήλ, που οι Βραζιλιάνοι είναι φόλα θρήσκοι και οι Ισραηλινοί το «εκλεκτό έθνος του Θεού», ποιος θα νικήσει; Ο ΟΠΑΠ, πάντως, μπορεί και να το κλείδωνε στον «άσο»...